Burned out – een terugblik

Doorgaan, maar eigenlijk heel graag een ´break´willen van alles. Zuchtend opstaan. Hartkloppingen in bed. ‘Het’ niet weten. Overal bij willen zijn, niks willen missen. Maar steeds het gevoel hebben dat ik alles wat ertoe doet, mis. Onhandige keuzes maken. Geldstress. Dingen voor me uitschuiven omdat ik nulkommanul motivatie voel. Maar tegelijkertijd de lat heel hoog voor mezelf leggen en –hup- ik kan nog wel even een thuisstudie doen. Tegen mezelf zeggen dat DIT het moment is en niet straks. Maar toch weer voor mij uitschuiven want ik ben een beetje dood van binnen. Ook tegen mezelf zeggen dat ‘iedereen’ alles uit het leven haalt behalve ik. Ik moet dat ook. Maar het lukt niet, dus ik faal continue.

Eerlijk: vertellen over  de tumor in mijn borst en dat daar nu een mooi litteken op zit, op mijn intiemste lichaamsdeel wat mij vrouw maakt, is veeeeeeeeeeel minder eng dan bovenstaande. Dit is een kwetsbaar ding. Maar toch schrijf ik het op. Want ik dacht écht dat ik achterbleef en mezelf moest bewijzen aan ‘de wereld’. Tijd inhalen en het liefste dubbel. En ik voelde me zo alleen. Man, wat voelde ik mij alleen. Dat was eenzaamheid van de bovenste plank. En ik was ook alleen – in feite is iedereen alleen. Maar alleen zijn in eenzaamheid: ik kan er een boek over schrijven. Daarom schrijf ik dit. Want ik weet inmiddels dat ik niet alleen ben in eenzaamheid.

Het was moeilijk uit te leggen wat er nu eigenlijk met mij aan de hand was. Ik had het ook heel lang niet door – of ik wilde het niet zien. Ik deed braaf wat mijn psychologe en mijn collega’s en manager mij opdroegen: rust goed uit, neem je tijd en voel je niet schuldig. Dat laatste is niet gelukt. Ik voel het nog steeds. Zo hardnekkig voel ik mij nog steeds verantwoordelijk en mag ik niet onderdoen aan de rest. We zijn nu tien maanden verder en het lijkt alsof de tijd op raakt voor mij. Ik geef mezelf geen tijd meer. Terwijl ik ook net een beetje op gang gekomen ben in mijn herstel.
Het is nog steeds moeilijk uit te leggen wat er nu eigenlijk aan de hand was en is. Het gaat gelukkig echt wel de goede kant op, ik draai weer aardig mee ‘met de rest’. Daarmee bedoel ik mijn collega’s, en sociale afspraken kan ik ook weer aan. Maar de valkuilen liggen op de loer en ik word iedere dag getest of ik ze wel zie aankomen. Soms niet, dan ga ik op mijn waffel. Of dan waarschuwt iemand in mijn omgeving mij.

Het is moeilijk uit te leggen en het is ook heel moeilijk voor mijn omgeving om te begrijpen wat er aan de hand is. Dat maakt het ook zo eenzaam. En er is niemand die mij komt redden. Ik moet het allemaal zelf doen. Ik hoef het niet alleen te doen, daar zit een verschil in: hulp vragen aan experts en steun vragen aan mijn omgeving kan en moet. En daar zit ook een lastig ding: als ik voel dat ik niet begrepen word, hoe kan ik dan steun vragen aan de ander? Knap staaltje assertiviteit en communicatie als ik dat kan aangeven. Verrassing: ik kan dat helemaal niet zo goed.

De laatste tijd heb ik sprongen gemaakt in zelfinzicht en –ontwikkeling op dit gebied (eenzaamheid, assertiviteit en communicatie) en zie ik in dat ik ook helemaal niet in staat was om hulp/ steun te vragen aan mijn omgeving. Niet écht. Dus dat heeft het voor mij wel erg eenzaam en alleenig gemaakt. En dat is niet erg – nou ja, het is niet leuk. Maar het is zoals het is en dat is oké. Ik kan nu een stuk beter aangeven wat ik nodig heb en ook beter uitleggen waarom. Dat scheelt een hoop eenzaamheid en tranen, want ik liet het vaak te lang op z’n beloop dat ik niet anders kon dan in tranen uitbarsten.

Kanker krijgen is heftig en zwaar en traumatisch, vervolgens een burn-out oplopen is dat x 2. Los van elkaar of tegelijk, het is geen wedstrijd: iedereen moet er mee dealen. En iedereen dealt op z’n eigen manier. Als je dit leest en je hebt geen van dit alles maar wel iemand in je omgeving: laat diegene weten dat hij/ zij er niet alleen voor staat. Want ondanks dat ´we´ het zelf moeten doen, is het fijn om te weten dat er mensen aan ons denken of voor ons klaar staan. Als je dit leest en je ondergaat een soortgelijk ding: ik hoop dat je iets van steun/ (h)erkenning hebt kunnen vinden hierin. Eenzaamheid is moeilijk, maar onderdeel van dit alles. Probeer het te snappen en te omarmen, dat maakt het al een stukkie minder zwaar. Hang in there, better times to come.

Naast schrijven over mijn eigen ervaringen, kan ik jou ook helpen bij jouw ervaringen met kanker en advies geven in jouw herstel.