De Vertraging

Laatst vroeg iemand mij, of ik weer hersteld ben. Of ik beter ben, na mijn mental-breakdown van vorig jaar. Enik realiseerde mij, al vertellende over hoe het nu gaat, dat ik gewoon weer in een paar valkuilen aan het lopen was. En dat dat bijvoorbeeld ook de reden was dat ik mij zo moe voelde de afgelopen tijd. 


Eh, ja, ik ben 100% hersteld gemeld op mijn werk. Dat voelt goed en fijn, om weer ‘normaal’ te functioneren. Toch ben ik nog niet helemaal hersteld. En dat wist ik eigenlijk wel. Maar de valkuilen liggen op de loer en dat heb ik niet altijd door. Dus nu is de uitdaging: de vertraging vasthouden. Zo noem ik het namelijk: ‘De Vertraging’. 


Op zondag ging ik wandelend naar een koffie-date met een vriendin. Nou ja, snel-wandelend eigenlijk, want na 10 minuten had ik ineens door dat ik als een bezetene aan het lopen was. Mijn lichaamshouding was naar voren gebogen, armen strak, nek strak, gespannen. Op zondagochtend! (Die van mij zijn meestal heel relaxed en slow.) Het had een ontspannen wandeling moeten zijn, heerlijk buiten, om zuurstof in te ademen, mijn bloed te laten stromen, mijn brein de ruimte geven. Maar in plaats daarvan ging ik zeer gespannen en krampachtig lopen. Als een soort ‘Speedy Gonzales’ uit de Looney Tunes, rende ik Amsterdam-West door. En dat is nergens voor nodig, zeker niet op zondag.


Dat was wel een teken voor mij dat ik terugviel in oude patronen. Een teken van te veel willen doen in te korte tijd. Om het voor mezelf (nog) duidelijker te maken, schreef ik het even voor mezelf uit. Ik moest denken aan de eerste keer dat ik inzag dat ik mezelf misschien een beetje te veel op de hals had gehaald, vorig jaar. Toen ik helemaal opperdepop en uitgeblust was, maar nog niet helemaal snapte waardoor. Ik somde toen ook al pratende op wat ik allemaal wilde doen/ aan het doen was. Wat uiteindelijk allemaal stress opleverde. En wat ik allemaal had meegemaakt, wat (nog) niet verwerkt was. Het was toen te veel. En nu concludeer ik weer: het is te veel. 


Dit is een oud en hardnekkig patroon. Ik wil veel en alles en allemaal tegelijk. Daarnaast heb ik nog een boel meegemaakt en het leven gaat door: die rugzak wordt gewoon weer gevuld, hoor! Ik wil ook veel voor anderen doen. Soms voor de juiste redenen maar soms ook voor de verkeerde redenen. Om leuk gevonden te worden, bijvoorbeeld. (Ik ben een klassiek voorbeeld van een pleaser.) Alleen er is niemand die doorheeft dat ik dat doe en ik krijg er dus geen hol voor terug. Dat, onder andere, noemen we een energie lekkend patroon.


Vertragen helpt bij het ontrafelen van je patronen. Stil staan, langzaam bewegen (soms letterlijk, soms figuurlijk), veel nadenken, de tijd nemen, alles even stopzetten in je agenda. Als je dat lang genoeg volhoudt, ga je de energie lekken zien. En als je nog iets langer blijft vertragen ga je ontdekken hoe je het anders kunt doen. En ga je je ook afvragen waarom je jezelf in godsnaam zoveel druk oplegt steeds. Dan wil je ook wel veranderen – dat beloof ik je. 


Nu blijkt, dat voorgaande makkelijker gezegd is dan gedaan. Dus bij deze: ik doe het (weer) even rustig aan. Ik pak terug naar het geleerde uit het afgelopen jaar. Ik laat de lat weer een paar verdiepingen zakken. Ik focus op de energiebronnen en hef daarmee de lekken op. Ik vertraag – om uiteindelijk mijn eigen tempo weer te kunnen bepalen. 

Ps: wil je hulp bij het ontrafelen van je patronen of het vinden van de vertraging? Misschien kan ik je helpen de eerste (vertraagde) stappen te zetten. 

De vertraging

Berichtnavigatie


2 gedachten over “De vertraging

  1. Rose wat ben jij sterk en wat heb jij een veerkracht. Heel veel respect hoe jij je eigen pad bewandel. Klasse voor de kwetsbaarheid die je toont in je verhalen, uit ervaring helpt je die kwetsbaarheid om je door te ontwikkelen en te groeien met je naasten om je heen. Pak het stap voor stap en blijf in het hier en het nu, luister naar je hart…. Stay strong Rose, keep your head up. 🌹

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *