Gevarenzone Novame

Afgelopen juli had ik mijn derde controlemoment sinds de operatie in 2016. Ik word één keer per jaar gecheckt, ze checken dan alleen mijn borsten met een MRI en een mammo. De uitslag wordt een week later in een persoonlijk gesprek met mij besproken.
Ik wil bij zo’n nagesprek altijd de foto’s zien. En heb dan vragen over van alles en nog wat. Mijn tip: heb je vragen? Stel ze. Er bestaan geen domme vragen en benut de kans die je hebt met een expert tegenover je. Ik was deze keer benieuwd hoe vaak ik eigenlijk nog gecontroleerd ga worden. En hoeveel procent kans ik eigenlijk had op nóg een keer kanker in mijn lijf.


Het antwoord op die laatste vraag, van die percentages, heb ik even niet opgeslagen. Omdat ik verrast was door iets wat de dokter zei: je bent uit de gevarenzone. OKAY. Tot aan dat moment wist ik niet eens dat er een gevarenzone was, laat staan dat ik er in zat. Bleek dus dat er, voor mijn tumor-soort, in de eerste drie jaar de meeste kans op terugkomst was. OKAY. Vervolgens zei ze ook dat volgend jaar (volgens hun telling de vijfde keer, volgens mijn telling de vierde) de laatste keer zou zijn. Tenzij ik er zelf voor kies nog terug te blijven komen voor een check-up, waar ik de rest van mijn leven recht op heb. OKAY. Dat vind ik dus reuze spannend. Controle is niet leuk maar ook weer wel. Nou ja, eerder fijn dat het er is. Het is een moment in het jaar waar ik naar uit kijk en ook weer niet..


Ik was op dat moment echt blij met dat nieuws, ik voelde me goed, het ging allemaal lekker in mijn leven en oh yeah ik was blijkbaar uit de gevarenzone. Tegelijkertijd voelde ik ook een gek soort paniek in mij ontwaken. De gedachte dat ik straks helemaal ‘los’ van het ziekenhuis raak, daar moet ik nog even aan wennen.
Nogmaals, het ging – en gaat – echt goed met mij. (Los van mijn persoonlijke ‘reset-periode’ waar ik nu in zit, zoals ik het maar even noem.) Ik had op dat moment allemaal mooie plannetjes en zoals ik al eerder schreef, zat ik in drie treinen tegelijk, ging ik superlekker en had het idee dat ik de hele wereld aan kon.


Later, maar dan ook echt weken later, kwam er een ander besef: ik hoef dus niet meer als een gek te gaan ‘leven’. Ik kan ff op een standje lager en twee treinen minder pakken.  Ik kan ook rustig aan doen en dingen op de lange termijn gaan schuiven. Dat laatste heb ik nog nooit in mijn leven echt gedaan maar nu kwam het besef: ik word misschien toch wel heel oud. Fantaseren over een toekomst zoals vele mensen om mij heen: huis, beest, kind, auto, reizen, carrière: rijkdom in een andere vorm dan blij zijn met jezelf en het feit dat je weer een dag/week/maand gezond bent doorgekomen. En ik kan je zeggen dat dat besef, dat het beeld van zo’n toekomst, voor mij eerder als een gevarenzone aanvoelt. THAT’S SCARY STUFF! Want je wanen in het idee dat je alles nu moet doen want wie weet ben je er straks niet meer, is eigenlijk heel warm en veilig en makkelijk. Tenminste, in mijn geval. Want met al die dingen die bij oud worden horen, hoort ook verantwoordelijkheid en planning en een totaal andere mindset. Die transformatie, is nu bij mij gaande en ook dat is gaaf en scary tegelijk.

Langzaam maak ik mij klaar om de gevarenzone te betreden. Wat ik wil met mijn controle moment weet ik nog niet, maar wat ik wil met de rest van mijn leven weet ik inmiddels steeds een beetje beter. En ik weet dat ik veel liever in de gevarenzone verblijf, dan veilig met mijn kop in het zand.

Naast schrijven over mijn eigen ervaringen, kan ik jou ook helpen bij jouw ervaringen met kanker en advies geven in jouw herstel.

Gevarenzone

Berichtnavigatie


3 gedachten over “Gevarenzone

  1. Lieve Roos!

    Ik ben blij dat ik niet de enige ben, dat gevoel krijg ik altijd als ik jouw verhalen lees en dat is fijn! Ik ben niet gek😉. En jouw tip in het eerste stuk de foto zelf kijken en alles vragen neem ik weer mee naar mijn volgende controle, soms moet je dat weer even horen! Dikke kus voor jou!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *