Ik zei letterlijk tegen mijn bff dat ik ‘niet zo’n depressieve vrouw met kanker’ wilde worden, veel te veel negativiteit. Nou, ik werd het toch.
Niet meteen, het ging ongemerkt. Zo’n drie jaar nadat mijn behandelingen achter de rug waren was het dieptepunt. Keihard geleefd en een paar rode vlaggen genegeerd. Lekker dan. En ik wilde helemaal geen tijd verspillen aan moeilijke gevoelens. Toch waren ze er. En heel soms, zijn ze er weer.
Het Zwarte Gat. Veel kankerpatiënten krijgen er mee te maken (of je nu wilt, of niet). Het leven weer oppakken na je behandelingen lijkt makkelijk, je wilt het misschien helemaal anders gaan doen, alles inhalen wat je gemist hebt (zoals ik) of juist doen alsof er niks gebeurd is. Je moet jezelf opnieuw leren kennen want je conditie is niet meer hetzelfde en je spiegelbeeld is ook niet meer wat je gewend was. Je lichaam is veranderd en je kijk op het leven ook.
Niemand kan je vertellen hoe je het het beste aan kan pakken. Sterker nog: niemand mág jou zeggen hoe je je leven moet leven, hoe snel of hoe langzaam je alles weer moet kunnen. Het is allemaal goed, want jij staat aan het roer en je doet precies wat goed is voor jou op dit moment. Maar leven met het ‘label’ kanker is gewoon niet meer hetzelfde als zonder.
Misschien zit je vast, weet je het even niet meer, kun je geen positieve, veerkrachtige mindset meer opbrengen? Ik help je er doorheen, ik ben de uitgestoken hand ergens aan de rand van het gat. Je moet het uiteindelijk helemaal zelf doen, ik help je uit te vinden hoe je eruit komt.
Gun jij jezelf die uitgestoken hand en een duwtje in de goede richting?