Verschuil jij je achter je ‘label’?
Ongevraagd krijg je van de ene op de anderen dag een label toegekend. Daar kun je vanaf de diagnose niet meer omheen en je zult er aan moeten wennen. Ik schreef in de eerst weken steeds op dat ik in een film zat die niet over mij ging.
Jezelf het label kankerpatiënt geven kan onderdeel zijn van jouw acceptatieproces. Je erkent dan wat er met je aan de hand is. Toch kan het je ook tegenhouden als je eenmaal weer los wilt komen van je kanker-tijd. Dan blijf je hangen in je patiënten status.
Ik weet nog de eerste keer dat een bekende van mij, die ook kanker had, zichzelf kankerpatiënt noemde en dan in de context van ‘wij als kankerpatiënt’. Ik weet nog wat dat met mij deed. Het was confronterend. En tegelijkertijd had het een soort verhelderende werking. Het kwartje viel. Alsof ik mij voor het eerst realiseerde dat ik ook bij die club hoorde… Het hielp mij in mijn acceptatie van de situatie. En dat, lieve mensen, maakt ziek zijn een stuk ‘makkelijker’.
Een belangrijk onderdeel van herstellen is juist weer afscheid nemen van je status. En daar wordt je vaak in geholpen door je omgeving. De kaartenstroom stopt, de aandacht ebt langzaam weg. Het gaat steeds beter. Jij pakt de normale dingen weer langzaam op. Maar je kankerlabel kan nog heel lang blijven hangen. Misschien blijft het wel de rest van je leven bij je. En dat is okee. Maar het is niet jouw identiteit, niet wie jij bent. En dit loslaten, is soms echt moeilijk. Want wie ben jij nu, nu je weer beter bent en dit alles hebt meegemaakt? Bewust worden hiervan, met behulp van coaching bijvoorbeeld, maakt het makkelijker loslaten.
Identificeren met je label is een manier om te dealen met wat je overkomt. Mijn visie is, dat je altijd mag onthouden dat je meer bent dan dat. Dat geldt niet alleen voor het kanker-label. Ook voor alle andere ‘labels’ die we onszelf toe eigenen, of ons ongevraagd worden gegeven in onze opvoeding en het pad dat jij bewandelt.